Een grote ommekeer

Wat geweldig is het om die Kameroeners te horen die proberen Nederlands te zingen! Een ‘G’ is schijnbaar een hele moeilijke letter. Nu alleen nog maar geoefend met 1 van de fysio’s, ben benieuwd hoe dat woensdag klinkt met allemaal. ’s Middags zijn we door de stortregen naar huis gerend. We werden voor gek verklaard, maar na een half uur waren we het beu. Dan maar nat naar huis en gelijk gaan douchen. Helaas, planning liep iets anders. Na eerst 2 jongetjes onderdak te hebben geboden voor de regen staan er ineens 2 grote mannen voor de achterdeur. Julia opent de deur en op dat moment hoor ik ‘Hallo, hoe gaat het?’ Wow, hoe kan dit nu weer?! Hard lachen ren ik naar de rest van de meiden om het te vertellen. Bekomen van de lach lopen we terug richting keuken waar de mannen inmiddels binnen staan. Laura stelt zich netjes voor waarop de eerste zegt ‘oh maar ik weet wie je bent hoor!’ Uh, oke???? Ik ben Ezekiel zegt hij vervolgens. Oeps!!!! Onze eigen opdrachtgever niet eens meer herkent...... Dus als een paar verzopen katjes ze maar even binnen uitgenodigd voor een kopje thee om over ons project te praten. Hmm, de ideëen over hoe wij ze hadden en hoe hij ze heeft lopen toch wel een beetje langs elkaar heen. Maar we zijn nog zodanig op tijd dat een ommekeer maken nog niet zulke hele grote gevolgen heeft. Dan maar even een avondje hard aan de slag met zn allen om het nieuwe idee uit te werken en ook maar even ons projectvoorstel aan te passen wat niet helemaal voldoende was. Eerst maar eens een nachtje alles laten bezinken. Dinsdag was het de internationale dag voor gehandicapte mensen, heel interessant om alles eens vanuit de gehandicapte mensen zelf te horen. ’s Middags maakte ik de andere kant mee. Een middagje ziekenhuis, van links naar rechts worden gestuurd en weer opnieuw. Sinds vorige week een wond op mijn voet, waarschijnlijk een steek van een of ander insect. Maar het wil niet helen, dan toch maar even een dokter laten kijken. Ja hoor, licht geinfecteerd, ga maar aan de medicijnen en de wond in de open lucht laten drogen. Hele aparte beleving om hier als patient in het ziekenhuis te zijn. ’s Woensdags toch geprobeerd te gaan werken aangezien we ook een meeting hadden over de veldwerkers. Maar ’s middags toch maar op mn bedje gaan liggen door de medicijnen. Overigens wel met de veldwerkers een mooi schema kunnen maken om allemaal het veldwerk eens te zien. Komende woensdag ga ik samen met Julia voor drie dagen met de veldwerker mee. Eens zien wat het leven in Kameroen ons gaat brengen. Donderdagochtend samen met Julia en Evelyne naar het Social centre geweest in een stadje verder op en daarna m’n colbertje opgehaald van Afrikaanse stof. Wat ik dinsdag had laten aanmeten, helemaal happy ermee! Smiddags weer met het pootje omhoog, want het gaat niet lekker met de medicijnen. Wel nog voor de laatste keer geoefend voor onze Christmas song met de dovenschool. Omdat donderdag toch een beetje een speciale dag was, hebben we pannenkoeken gegeten. Heeeeeeerlijk! Vroeg ons bedje in want morgen om half zeven mogen we in de kerk zingen. En daar staan we dan hoor, tussen iedereen in proberen wat van onze gebarentaal te maken. Maar het ging goed! Wat een leuke ervaring was dat en wat een leuke reacties van de anderen. Gelijk daarna kregen we een uitnodiging om ‘savonds bij een haardvuur een heerlijk toetje te komen eten. Dus eerst heerlijk toetje gegeten om daarna gezellig met ons Duitse huisgenootje een avondje Sinterklaas gevierd met heerlijke kruidnoten! Wat hebben we gelachen en wat voelde dit toch eventjes als thuis. Zaterdags weer een dagje naar Bamenda geweest. Onze plannen voor onze rondreis doorgesproken met onze gids en bij hem wat souvenirs voor thuis gekocht. Daarna in de plensende regen nog even over de markt wezen neuzen en nog een stofje gekocht voor een nieuw colbertje. En vandaag weer lekker lazy Sunday met het pootje omhoog, wond geneest nu gelukkig goed en kan alweer mn schoenen aan. Van de week zal het even wennen worden, niet meer met zn vijfen in huis zijn maar iedereen ergens anders over heel de week verspreid. Maar we hebben het er voor over, voor onze ervaring met het veldwerk.
Inmiddels gaat het leven thuis ook gewoon door en begint in de familie de spanning nu langzaam te stijgen, wanneer zal ons kleine nichtje geboren gaan worden? Zelfs hier in Kameroen houdt het de mensen bezig. En ach mn kleine nichtje, hoe blij ze was dat ze me vorige week gesproken had via Skype terwijl ze bij oma aan het logeren was, hoe zwaar ze het had met sinterklaas viering vorige week. Het was toch maar een raar idee dat haar grote nicht er niet bij was en zo ver weg was. ’s Woensdags haar even via de telefoon gesproken en toen was alles weer goed. Hoewel ze het raar bleef vinden dat ze met mij kon bellen terwijl ik helemaal in Afrika zit!

Liefs, Elisabeth